Rozdział 7. - Zaskoczenie

Ostatnio znowu mam ochotę obejrzeć FMA xD To już mania xD

Ale cóż, takich nałogów się nie leczy xd

Miłego czytania~

~*~

„Nic nie jest stałe.

Takie jest właśnie znaczenie życia.”

Jun Maeda (Clannad: After Story)

            Jean wpatrywał się w Mustanga wyszczerzonymi oczami. Ma się opiekować laską, która go niedawno rzuciła?! To jest nie fair!

- Pułkowniku, można na chwilę? – uśmiechnął się wymuszenie, a brew mu zadrgała.

- O co chodzi? Mówcie – odparł z wyszczerzoną mordą, zadowolony z życia.

- Ale na osobności – wskazał ruchem głowy drzwi. Na szczęście brunet podniósł swoje majestatyczne cztery litery i wyszedł razem z porucznikiem.

- No więc? – zapytał, kiedy znaleźli się poza jego gabinetem.

- Nie da się dać jej kogoś innego na przydupasa? – spytał.

- Niby dlaczego?

- No bo… bo nie chcę, no! – wyjaśnił. Chociaż wyjaśnieniem tego nazwać nie można. – Rzuciła mnie dwa dni temu – burknął, odpowiadając na niezadane pytanie.

- Och, biedny jesteś… - Havoc spojrzał na przełożonego z nadzieją. – Powodzenia z panną Michelle – pułkownik poklepał go po ramieniu i wszedł z powrotem do pomieszczenia, zostawiając oniemiałego blondyna samego.

- LOSIE, ODWAL SIĘ W KOŃCU ODE MNIE! – krzyknął głośno; tak, żeby się wyżyć, a potem poszedł w ślady Mustanga i zobaczywszy kobietę, uśmiechnął się koślawo, a ta odwróciła dumnie głowę, prychając pod nosem.

- No, poruczniku, także teraz masz chodzić za panną Michelle, gdziekolwiek nie pójdzie. Jeśli będzie trzeba, nie śpij.

- Oczywiście, tyranie – ostatnie słowo wypowiedział cicho, do siebie, a następnie się poprawił: - …pułkowniku.

- W takim razie chodźmy – powiedziała Michelle. – Do widzenia.

- Do widzenia! – Mustang pomachał jej z wesołym uśmiechem, a Jean ruszył za nią z męczeńską miną.

- Można wiedzieć, gdzie idziesz, Elle? – zapytał ją po chwili marszu w ciszy.

- Na ćwiczenia. Przykro mi, że będziesz musiał się nudzić – odparła spokojnie. – I nazywam się Michelle – upomniała go. Teraz wydawała mu się o wiele chłodniejsza niż kiedy spotkał ją pierwszy raz. Do dupy.

* * *

            May weszła do ogromnej sali, już pięknie ustrojonej i niemalże gotowej do uroczystości, która miała nadejść już za parę dni. Kilka osób krzątało się jeszcze po pomieszczeniu, by wszystko sprawdzić, poprawić, dopiąć na ostatni guzik. Sala wyglądała jak z bajek, które kiedyś pokazał jej Al. Brakowało tylko przystojnego księcia i księżniczki we wspaniałej sukni ślubnej. Aż się nie mogła doczekać tego widoku. Fakt, że Ling denerwował ją aż nazbyt często nie przeszkadzał jej w cieszeniu się z jego i Ranfun ślubu. Tym bardziej, że kiedy topór wojenny między klanami został zakopany, zaprzyjaźniły się trochę. Żadna z nich nie sądziła, że ta druga jest taka fajna!

- Łoł – usłyszała za sobą zdumiony głos Ala i uśmiechnęła się szeroko.

- Ładnie, prawda? – odwróciła się do niego.

- Jest o wiele lepiej niż to sobie wyobrażałem! – odparł z uznaniem.

- No raczej! W końcu pracowaliśmy nad tym dużo czasu! – powiedziała, dumna z siebie. – Jeśli Ling cokolwiek zepsuje, to obiecuję, że ja zepsuję jego – dodała następnie, otaczając się mroczną aurą zła. Al widział prawdzie zło, ale w porównaniu do tego… Chyba jednak May bał się bardziej…

- Ładnie to tak grozić cesarzowi? – usłyszeli wesoły męski głos. Podszedł do nich Ling.

- Nie grożę. Ostrzegam – odparła wyniośle brunetka.

- Jak to było ostrzeżenie, to wolę nie wiedzieć, jak wygląda groźba w twoim wykonaniu – odparł rozbawiony.

- Ja tak samo – poparł go blondyn. – W ogóle, co tam u ciebie? Dawno się nie widzieliśmy.

- Aktualnie to sprawdzam stan używalności tej sali na mój ślub – powiedział. – Plus znowu uciekam przed Xiaopingiem. Nie daje mi spokoju nawet przed ślubem! – skarżył się.

- Czyżbyś miał coś przeciwko edukacji? – Al uniósł brwi. No tak, Ling zapomniał, że przecież rozmawia z typowym naukowcem, dla którego szkoła to coś przewspaniałego i idealnego. Wiedział, że często rozmawiał z Xiaopingiem o nauce, więc sojusznika w nim raczej nie znajdzie…

- Nic, nic – westchnął ciężko. – Prawdopodobnie za jakiś czas zaczniemy realizować plany odnośnie budowy szkół – poinformował. – Może wtedy się ode mnie odwali.

- Tak, chciałbyś – zaśmiał się Al.

- Swoją drogą, kiedy przyjeżdża Ed? – zmienił temat.

- Powinien być dzisiaj wieczorem.

- Razem z Winry – dodała May. – Już się nie mogę doczekać jego reakcji na status społeczny Ala – dziewczyna uśmiechnęła się przebiegle. – Zacznie panikować? O, a może zemdleje? – ekscytowała się, nie zważając na nieco przerażone spojrzenia chłopaków. Równocześnie pomyśleli, że szkoda im Eda.

* * *

            Ed kichnął głośno, po czym potarł palcem pod nosem. Chory jest czy go gdzieś obgadują?

- Przeziębionko? – zapytała Winry.

- Mam nadzieję, że nie… - odparł.

            Siedzieli w pociągu już dobre parę godzin i tylko marzyli o tym, żeby w końcu z niego wysiąść. A tymczasem zostały jeszcze dwie godziny jazdy. Dla nich obu była to droga przez katusze, bo nie mogli się doczekać, by zobaczyć Ala i resztę. Naprawdę się za nimi stęsknili. No ale przynajmniej byli razem i się nie nudzili.

            Planowali zostać w Xing jakiś tydzień, może trochę dłużej, dlatego ich bagaże do najmniejszych nie należały. W szczególności te od Winry. Ed nauczył się brać jak najmniej rzeczy – takie przyzwyczajenie podróżnika, ale ona kazała mu wziąć co najmniej dwa razy więcej, bo, jak to określiła, nie wziął wszystkiego, co jest najpotrzebniejsze. W końcu i tak nie dał za wygraną i to Winry pierwsza skapitulowała po wysłuchaniu jego wszystkich argumentów. Ale mimo wszystko nie przegrała zupełnie – nieznacznie powiększyła swoje bagaże… No przecież nie podda się tak łatwo.

- Ej, a myślisz, że nasz prezent im się spodoba? – zapytała Winry, nieco zmartwiona.

- Tak – westchnął Ed. Pytała już o to milion razy. A to przez to, że sama go zrobiła. Prezent, który chcieli dać Lingowi i Ranfun to dwa srebrne łańcuszki z własnoręcznie wykonanymi przez Winry zawieszkami: jeden to kłódka, a drugi – klucz do niej. Kiedy już para zdecyduje, kto które weźmie, Ed wygraweruje na nich zdania, świadczące o właścicielowi. – Wyluzuj, wykonałaś kawał dobrej roboty – uśmiechnął się do niej, co odwzajemniła po chwili wahania. – Zresztą, dam sobie rękę uciąć, że Ranfun będzie zachwycona.

- Nie, ręki sobie nie dawaj uciąć – odparła, nieco naburmuszona. – Nie zamierzam ci już nigdy robić ręki, rozumiemy się?

- Spokojnie – odpowiedział z lekkim uśmiechem. – Nic już się nie stanie. Słuchaj no, pułkowniku – warknął zaraz potem. – Przesiądziesz się jeszcze o jedno miejsce, a nie ręczę za siebie – pokazał mu drżącą pięść.

- Ale o co te nerwy – brunet uśmiechnął się, jak to miał w zwyczaju. Siedział dokładnie za Edem, przysłuchując się jego rozmowie z Winry. Oczywiście, towarzyszyła mu Riza, co chwilę go upominając. Warto dodać, że na początku siedzieli na samym końcu wagonu. – Chciałem tylko porozmawiać.

- Tak? O czym? – zapytał, unosząc brwi.

- O tym, jaki wpływ na pingwiny ma uprawa ziemniaków na Antarktydzie – odparł, cały zadowolony.

- Wyjdź – powiedział krótko blondyn, a kobiety poparły go zdecydowanymi skinieniami głów.

- Tak się zwracasz do kogoś wyższego stopniem? – zapytał dumnie.

- Nie jestem już w wojsku. Mogę się do ciebie zwracać, jak mi się podoba – przypomniał mu.

- No ale jesteś moim dłużnikiem – uśmiechnął się pewnie.

- Jak oddam, to ci zapłacę za ten garnitur i będzie po sprawie – wzruszył ramionami.

- Proszę nie denerwować ludzi, pułkowniku – odezwała się Riza.

- Pani porucznik jak zwykle ma rację – uśmiechnął się Ed.

            Dzięki pułkownikowi i jego adiutantce podróż minęła im jeszcze szybciej i nim się obejrzeli, dotarli do Xing, gdzie na stacji już czekali na nich Al i May. Stali, uśmiechając się wesoło i czekali, aż w końcu wyjdą z pociągu. Oni też tego nie przedłużali – naprawdę nie mogli się doczekać tego spotkania.

            Najpierw wyszła Winry, a za nią Ed z wszystkimi walizkami w rękach, które od razu postawił na ziemi i podbiegł do brata.

- No nareszcie! – powiedział Al. – Co tak długo?

- No wybacz, że to nie jest blisko – sarknął Ed, po czym obaj parsknęli śmiechem. – Dobrze cię widzieć – wyszczerzył się.

- I vice versa – odpowiedział tym samym.

- A ze mną to się nie przywitasz? – podeszła do nich Winry z lekkim uśmiechem.

- Ależ oczywiście, że tak! – odparł i mocno przytulił przyjaciółkę. – Cieszę się, że już przyjechaliście – wyznał.

- My też! – zapewniła blondynka. – Stęskniłam się.

- Dwa lata, co? – westchnął. – Strasznie długo, nie?

- No raczej! Tym bardziej, że nigdy wam się nie chce do domu wrócić – burknęła. – Ale dopóki wiem, że jesteście bezpieczni da się wytrzymać – uśmiechnęła się.

- No, ale z nimi nigdy nic nie wiadomo – odezwała się May. – Co nie?

- Też prawda – zgodziła się Winry. – Ciebie też dobrze widzieć – przytuliły się.

            Wtem usłyszeli donośne chrząknięcie kogoś, kto widocznie chciał zwrócić na siebie uwagę. Był to oczywiście pułkownik – jakżeby inaczej? To z nim powinni się najpierw witać!

- Pani Riza! – ucieszył się Alphonse, wprawiając Roya w osłupienie. – Pani też na ślub?

- Tak – uśmiechnęła się. – Muszę pilnować pułkownika nawet na takich uroczystościach.

- Współczujemy – odezwała się May. – To pewnie ciężka praca?

- Niestety tak – zgodziła się, a Mustang się obraził.

- Mnie też miło was widzieć – sarknął, uśmiechając się wymuszenie, na co wszyscy parsknęli śmiechem. Chyba nie był przyzwyczajony do ignorowania. Smuteczek. No ale przecież zawsze musi być ten pierwszy raz!

- No to gdzie teraz idziemy? – zapytał Ed.

- Do domu, w którym będziecie teraz mieszkać – odparł wesoło Al. – Jest niedaleko naszego, więc będziemy mieli mnóstwo czasu do rozmów – ekscytował się. – Plus mamy do dyspozycji całą bibliotekę cesarska, rozumiesz to?!

- Co ty, serio?! – niedowierzał Ed. – Przyznaj się, siedziałeś tam codziennie – walnął go lekko łokciem, uśmiechając się nieco łobuzersko.

- No~ Czasami trochę… - odparł, po czym oboje się roześmiali. Szli na przodzie, ciągle gadając na tematy, które ze wszystkich obecnych byli w stanie zrozumieć tylko oni i Roy. No, May też, choć i tak nie wszystko zapewne. – Ty wiesz, ile oni tam mają książek?! Chyba więcej niż w państwowej u nas!

- Żartujesz! – starszy z braci wytrzeszczył oczy. – Prowadź do raju, mój bracie!

- Już idziemy! – zapewnił.

- Może najpierw bagaże, co? – zaproponowała May. – No chyba, że chce wam się z nimi wszystkimi iść do tej biblioteki.

- No tak – zaśmiał się Al.

- Czyli wpierw bagaże, a potem cel: biblioteka cesarska! – poprawił się Ed, ciesząc się jak dziecko. – Nie dziwię się, że tu siedzisz bez przerwy przez te dwa lata – stwierdził zaraz potem.

- Taak… - No, nie do końca. Mimo wszystko jednym z ważniejszych powodów, dla których został w Xing była May. Ale Ed przecież o tym nie wiedział. A jak się dowie, prawdopodobnie dostanie zawału albo czegoś podobnego.

            Dojście do domu, który Ed i Winry mieli dzielić z Royem i Rizą, nie zajęło im wiele czasu. Wręcz przeciwnie – dla braci droga była zadziwiająco krótka. Reszta patrzyła na nich pobłażliwie, przez te ich dziecinnie szczęśliwe wyrazy twarzy. Ale nie dziwili im się – nie widzieli się całe dwa lata, musieli się odpowiednio wygadać i opowiedzieć wszystko, co mieli do powiedzenia.

- Winry! Mam do ciebie megawielką prośbę! – Al w końcu zwrócił się do przyjaciółki.

- Hm? – spojrzała na niego pytająco.

- Zrób szarlotkę! – poprosił bardzo poważnie, a ona się roześmiała. Mogła się tego spodziewać. I May nie szczędziła śmiechu na swoim chłopaku.

- Okej – zgodziła się, kiedy minęła jej pierwsza faza rozbawienia. – May, pomożesz mi? – zapytała.

- No jasne! – odparła od razu.

- To ja może też pomogę? – zaproponowała Riza, na co dziewczyny chętnie przystanęły.

- A ja pójdę z wami! – Roy zwrócił się do braci z szerokim uśmiechem, a Ed od razu warknął pod nosem coś, co brzmiało jak: „wal się”. Z kolei Al zgodził się od razu.

- No to my już idziemy – powiedział Ed.

- Będziemy… za parę godzin – zaśmiał się młodszy Erlic. To było jasne, że nie wiedzą, kiedy wrócą. – Pa – z przyzwyczajenia pożegnał się z May krótkim pocałunkiem, zupełnie zapominając, że przecież oni nic nie wiedzą…

            Zapanowała głucha cisza, w czasie której wszyscy poza Alem i May starali się ogarnąć zaistniałą sytuację. W najcięższym szoku był Ed. Al… Z tą mikruską… Oni… Oni… Chyba żartują…

           Pierwszym, który przerwał żenującą ciszę był Roy – chyba najbardziej obeznana w tych sprawach osoba tutaj.

- Widzę, że Alphonse jest bardzo chętny na posadę księcia Xing – powiedział, a Riza momentalnie nadepnęła mu na stopę. Bardzo, bardzo mocno.

- Zaczynam wątpić w twój gust, bracie… - odezwał się płaczliwym tonem Ed. W końcu ogarnął, o co chodzi.

- Co to miało znaczyć?! – warknęła May.

- To, że cię nie lubię! – odparł Ed. – Nie chcę cię na bratową!

- A ja nie chcę, żebyś był moim szwagrem! – zapewniła go. – Wybacz, nie jesteś najbardziej poszkodowany.

- Wal się – burknął, a reszta uśmiechała się nerwowo. Można się było tego spodziewać…

~*~

I jak się podobało? ;3

Edowi raczej się jego kandydatka na bratową nie podoba... Musi wytrzymać ;)

Liczę na komentarze - od Anonimów także, jeśli czytacie ^^