Rozdział 3. - Tata

Oto nowy rozdział~ ;3

Na razie nic się nie dzieje, ale obiecuję, że za niedługo trochę się akcja rozkręci xd Chociaż nie spodziewajcie się fabuły jak z oryginalnego FMA XD Do Hiromu Arakawy niestety nawet nie ma mnie co porównywać xd

A tak swoją drogą wiecie już, że Waneko wydaje inną mangę Arakawy - Silver Soon? Kto kupi? Bardzo polecam ^^ (Oczywiście, kupuję xD)

Zapraszam do czytania~ ^^

~*~

„Nie żałuj czasu na przyjaźń,

to droga do szczęścia.”

(fragment tekstu staroangielskiego)

            Para wchodziła do głównej kwatery wojska w Amestris z szerokim uśmiechem. Naprawdę dawno go tu nie było… Ostatni raz jak walczyli z Homunculusem. I musiał przyznać, że wiele od tamtego czasu się nie zmieniło. No, poza tym, że dziadek Grumman siedział na stołku Bradleya.

            Weszli do jednego z wielu pomieszczeń, nawet nie pukając. To jest – Winry chciała, ale Ed uznał, że nie będzie zgrywał miłego gościa do Mustanga. Niech sobie nie robi nadziei. Jednak nie tylko on się tam znajdował, rzecz jasna. Na swoich stanowiskach byli również Havoc, Breda, Feurey, Falman i oczywiście porucznik Hawkeye. Widząc ich, a przede wszystkim Eda, trochę się zdziwili.

- Strzała, Stalowy – pierwszy odezwał się Mustang. Jak zawsze z tym swoim wkurzającym uśmiechem. – A ta piękna pani to panna Rockbell, jak mniemam?

- Tak – blondynka skinęła głową. – Miło pana znów widzieć.

- I wzajemnie!

- Łoo, urosłeś, Stalowy! – podszedł do nich Havoc. I on się nie zmienił wcale.

- Oczywiście, że tak! – wycedził przez zęby, a pięść drżała mu ze złości, na co mężczyzna roześmiał się wesoło. Podobnie jak reszta obecnych w pokoju. – Ale mniejsza, mam do ciebie sprawę, pułkowniku – podszedł do biurka Roya, a ten spojrzał na niego pytająco. – Pożycz mi garnitur – powiedział jak najbardziej poważnie. Wpierw Mustang zastanawiał się, czy mówi serio, a kiedy już zrozumiał, że tak, zaśmiał się złośliwie. – Co się śmiejesz?!

- Ależ nic, nic – dalej chichotał pod nosem. – Rozumiem, że to sytuacja podbramkowa? Skoro ty chcesz pożyczyć ode mnie garnitur.

- Ślub Linga – warknął. – Się mu zachciało, cholera, żenić.

- Ciebie też zaprosił?

- Nieee! Tylko nie to! – zawył blondyn. – Jeśli ty też idziesz, to ja zostaję w domu!

- A coś ty taki niechętny, co? – zmrużył oczy. I dalej kontynuowali swoją jakże inteligentną kłótnię, przez którą wszystkim uszy odpadały.

            Z kolei Riza zachowała się spokojnie, jak to ona. Podeszła do Winry, która patrzyła na swojego przyjaciela z lekkim politowaniem – czy on zawsze musi się tak zachowywać? Przyszedł prosić kogoś o przysługę i zamiast grzecznie porozmawiać, wykłóca się z nim. Idiota.

- Napijesz się czegoś? – zapytała kobieta. – Mogę ci zaoferować jedynie herbatę. Bo kawy nie polecam – dodała.

- Nie, nie trzeba – odparła od razu Winry. – My z Edem zaraz idziemy coś zjeść, prawda? – spojrzała na blondyna, tym samym odrywając go od rozmowy z pułkownikiem.

- A… No tak – skinął głową. – Ale jak już tu jesteśmy, to chciałem wpaść do biblioteki – oznajmił.

- Znowu? – jęknęła.

- Jakie: znowu? – obruszył się. – Odkąd przyjechałem do domu w żadnej nie byłem!

- Wróciłeś tydzień temu, przypominam!

- To bardzo długo!

- Ciebie chyba gnie, skoro tak myślisz!

- Nie, wyobraź sobie, że jestem prosty! – odgryzł się złośliwie.

- W którym miejscu? – zlustrowała go wzrokiem. – Oświeć mnie, bo nie widzę.

- W każdym!

- Jak taki maniak może być prosty?

- I kto to mówi? – sarknął. – Pracoholiczka.

- Spadaj – burknęła.

            Zupełnie zapomnieli, że dalej znajdują się w gabinecie Mustanga i że wszyscy obserwują ich kłótnię. W końcu było, co. Nie ma to jak para przekrzykująca się jak stare małżeństwo.

- Mniejsza już o to – odwrócił głowę do roześmianego bruneta i momentalnie poczuł, że chce go zabić. Ale tak od razu i najlepiej bardzo boleśnie. – Z czego rżysz?!

- Nic, nic – wydukał między spazmami śmiechu. Przestał dopiero, gdy Riza go uspokoiła tym swoim rzeczowym tonem. – To czego chciałeś?

- Garnitur – odparł od razu. Jego plany torturowania Roya spaliły na panewce. W każdym razie, teraz. Bo po ślubie nie będzie już przeszkód. Więcej nie ma zamiaru pożyczać od niego czegokolwiek.

- Hmm… A co za to dostanę? – spojrzał na niego wymownie. – Przypominam o równowartej wymianie.

- Wiem przecież – burknął. – Czego chcesz?

- Pomyślę i ci powiem – nagle uśmiechnął się wesoło. Innymi słowy: Ed miał się czego bać. Jak mu każe pracować, to ubije go cichaczem w jakimś archiwum i zakopie pod książkami. O tak… Będzie zdychał w męczarniach - to lubi. – Ale czemu sobie po prostu nie kupisz?

- Żartujesz? – uniósł brew. – Myślisz, że z nią się da? – wskazał kciukiem blondynkę za sobą, a ona obdarowała go wkurzonym spojrzeniem. On chyba przesadza…

- Jak możesz tak traktować taką piękną kobietę?! – obruszył się Roy. – O kobiety trzeba dbać.

- Tak, tak – westchnął. – Dzięki za garnitur, przyjdę po niego wieczorem, okej?

- Wieczorem… Nie! – zabronił. – Umówiłem się z Vanessą. Nie możesz przyjść.

- To kiedy mogę? – warknął.

- Przykro mi, z mężczyznami się nie umawiam – udał, że mu smutno.

- Kiedy. Mogę. Przyjść. Po. Ten. Zasrany. Garnitur?! – wycedził przez zęby, znowu rozbawiając bruneta.

- Pułkowniku – westchnęła porucznik Hawkeye.

- Dobrze, już – uspokoił się. – Jutro może być? Wieczorem.

- Spoko, przyjdę tu – zapowiedział.

- Nie, ja przyjdę do ciebie – odparł Roy. – W którym hotelu będziesz?

- Ten niedaleko biblioteki państwowej – powiedział.

- Okej – skinął głową.

- No to w końcu mogę iść! – odetchnął z ulgą. – Na razie, pułkowniku!

- Do widzenia – Winry ukłoniła się lekko.

            Razem wyszli z kwatery wojskowej, po czym skierowali się do wspomnianego wyżej hotelu. Ed wziął dwa klucze do pokoi, które wcześniej zarezerwował przez telefon i razem z Winry udał się na piętro, po czym wręczył jej jeden z kluczy. Swoje sypialnie mieli tuż obok siebie, więc nie mieli z niczym problemu.

            Po wniesieniu walizki do pokoju, Ed od razu poszedł do Winry. Szybko zapukał, po czym wszedł, nie czekając na pozwolenie.

- Ej, jesteś głodna? – zapytał od razu, nawet nie patrząc na blondynkę. Dopiero, kiedy podniósł wzrok, zobaczył, że kobieta postanowiła się przebrać. Na szczęście niczego nie zobaczył, bo nie zdążyła podnieść koszulki wystarczająco wysoko.

            Zapanowała chwilowa cisza, po której Elric został mocno zdzielony wiernym przyjacielem Winry – kluczem francuskim. Zabolało, jak cholera – dawno tym kluczem nie dostał i miał nadzieję, że już nie dostanie.

- Weź pukaj, zboczeńcu! – warknęła, zakrywając swoje wdzięki.

- Pukałem! – bronił się. – I nie jestem zboczeńcem!

- Nie włazi się do pokoju kobiety bez pukania!

- Pukałem! – powtórzył. – Nie moja wina, że nie słyszałaś!

- Zwalaj na mnie! – odparła.

- Skończ truć, babo – burknął. – To chcesz coś jeść czy nie?

- Nie, nie jestem głodna – westchnęła. – Zakładam, że pytasz, bo chcesz iść do biblioteki?

- Tak – skinął głową. – A ty co będziesz robiła? Idziesz ze mną?

- Do biblioteki? – spojrzała na niego jak na ostatniego debila. – Zwariowałeś?

- Mogłem się domyślić – westchnął. – To co chcesz robić? Poświęcę się i połowę mojego czasu zarezerwuję dla ciebie.

- Nie, dzięki. Miałam zamiar odwiedzić panią Glacier – uśmiechnęła się nieznacznie. – I pana Hughesa…

- Chyba też się przejdę… - zastanowił się chwilę. Z jednej strony biblioteka, z drugiej – grób pana Hughesa… - Może tak: idź do pani Glacier, a tak o… - zerknął ukradkiem na zegar, wiszący na ścianie. – O siedemnastej pójdziemy razem na grób generała Hughesa, okej?

- Dobra – skinęła głową. – Ty oczywiście odwiedzasz swoją kochaną bibliotekę? – uniosła brwi, uśmiechając się.

- No ba – zgodził się. – Jest rodzaju żeńskiego, a taka cicha… - zażartował, kręcąc głową niby to z niedowierzaniem.

- Spadaj! – burknęła, rzucając w niego swoją bluzką, którą oczywiście łatwo złapał, po czym odrzucił.

- To ja idę – powiedział. – Na razie – machnął ręką na pożegnanie i wyszedł z jej pokoju, w końcu zostawiając Winry samą. Ta walnęła się na łóżko i przez chwilę wpatrywała się w sufit. Tak naprawdę nie miała pojęcia, czy pani Glacier dalej ją pamięta. Przecież minęło tyle czasu. Elicia pewnie bardzo wyrosła – ciekawe, czy o niej nie zapomniała.

- Spróbować zawsze można – powiedziała do siebie i podniosła się do siadu. Wzięła kluczyk, leżący na szafce obok łóżka, po czym wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

            Dobrze zapamiętała ulicę, na której mieszkała rodzina Hughesów – była tam przecież nieraz. A i dotarcie na Mayflower nie zajęło jej wiele czasu, więc kiedy stanęła przed drzwiami niewielkiego domu, zastanowiła się, czy nie lepiej będzie wrócić, jednak jej rozmyślania przerwał kobiecy głos. Pani Glacier.

- Dzień dobry – przywitała się Winry. – Nie wiem, czy mnie pani pamięta, ale… - trochę się zająknęła.

- Winry? – uśmiechnęła się. Wyglądała niemalże tak samo jak cztery lata temu: krótkie, jasnobrązowe włosy i miły uśmiech. – Dawno cię tu nie było. Przyjechałaś z Edwardem?

- Tak – skinęła głową. – Ale on aktualnie przebywa z największą miłością jego życia – zaśmiała się.

- Co? – zdziwiła się. – Przecież go tu nie ma.

- E-ech?! – aż się zarumieniła. – Jest w bibliotece! – sprostowała, śmiejąc się, lekko zażenowana reakcją pani Glacier.

- Ach… No tak, to Edward – stwierdziła po chwili żartobliwie. – Wejdźmy do środka – zaproponowała i razem weszły do domu. Niemal od razu doskoczyła do nich ośmioletnia dziewczynka z dwoma kucykami. A kiedy tylko zobaczyła znajomą twarz blondynki, jej uśmiech powiększył się jeszcze bardziej.

- Winry! – ucieszyła się. – Czemu nas nie odwiedzałaś?

- Przepraszam… Nie miałam, jak – trochę skłamała, ale powiedzieć coś musiała. Była naprawdę zdziwiona takim przyjęciem jej do domu. Ale bardzo się z tego ucieszyła.

- Ale dobrze, że jesteś! – dziewczynka przytuliła się do niej. Była o wiele wyższa niż kiedy Winry widziała ją ostatni raz. Teraz miała już osiem lat.

- Chodź, napijemy się herbaty i porozmawiamy na spokojnie – powiedziała kobieta i zaprowadziła blondynkę do salonu, gdzie razem z Elicią usiadła na sofie. Zaczęły rozmawiać o różnych, mało istotnych rzeczach (w końcu, o czym mogła rozmawiać z ośmiolatką?), Elicia opowiedziała jej trochę o szkole, do której chodzi, a później przyszła już pani Glacier. – No to opowiadaj, co tam u ciebie słychać? – zagadnęła ją.

- Wszystko w porządku – uśmiechnęła się. – Przez ostatnie dwa lata Eda nie było w domu znowu, ale wrócił i mówi, że na stałe. Ale czy jemu można wierzyć? – zaśmiała się. – Dla niego „na stałe” może być równoznaczne z moim „przez chwilę”. Z takim jak on to nigdy nie wiadomo – burknęła.

- Tak myślałam – zgodziła się kobieta.

- Ale w sumie, bez tych jego podróży to nie byłby on – dodała. Pomyślała sobie, że przecież chyba właśnie to tak bardzo w nim lubiła – tę jego ciekawość świata, wieczną chęć nauki.

- A jego noga?

- Wszystko z nią w porządku. O dziwo, „nie rozwaliła mu się” – zachichotała.

- Winry~ A Edziu też przyjdzie? – zapytała wesoło Elicia.

- Nie wiem – wyznała blondynka. – Ale potem razem idziemy odwiedzić pana Hughesa – wyjawiła im ich plany. – Jak chcesz możesz pójść z nami; może później pójdziemy na jakieś lody, co? – zaproponowała z uśmiechem, a zaraz potem zwróciła się do pani Glacier. – Oczywiście, jeśli nie ma pani nic przeciwko!

- Nie, wręcz przeciwnie – kobieta się uśmiechnęła. – Bardzo się cieszę, że dalej pamiętacie o moim mężu.

- To chyba normalne… - Winry ukradkiem zerknęła na rodzinne zdjęcie Hughesów, stojące na komodzie. Mimowolnie uśmiechnęła się nieznacznie na wspomnienie pana Maesa. Bardzo dobrze pamiętała, jak ją „porwał” i zaprowadził do domu w dzień urodzin córki, jego stosunek do rodziny i pracy, osobowość. Był naprawdę wspaniałym człowiekiem.

            Tymczasem Ed siedział z nosem w książkach. Odkąd był w tej bibliotece ostatni raz trochę przybyło nowych pozycji. W dalszym ciągu interesowała go ta danchemia. Al póki co nic mu o niej nie powiedział, „bo tego nie da się wytłumaczyć przez telefon”. Jak by chciał, to by powiedział! Taki plus przynajmniej, że dzięki ślubowi Linga znowu się spotkają i tym razem nie ma szans, żeby odpuścił – chciał dowiedzieć się jak najwięcej o alchemii ze wschodu.

            Nawet się nie obejrzał, kiedy minęła siedemnasta. Zostałby w bibliotece pewnie jeszcze dłużej, ale na szczęście, odkładając kolejną już przestudiowaną książkę, zerknął na zegar. Było już piętnaście po siedemnastej, dlatego szybko wybiegł z budynku i skierował się na cmentarz. Miał nadzieję, że Winry nie będzie zła, bo inaczej czekał go raczej marny los. Nie miał ochoty być drugi raz tego dnia walnięty tym cholernym kluczem. No ale nie no… Na cmentarzu chyba tego nie zrobi… Prawda?

            Szybkim krokiem szedł już przez cmentarz szukając grobu pana Hughesa. Nie zajęło mu to dużo czasu, tym bardziej, że zauważył przy nim odwróconą do niego plecami Winry i jakąś dziewczynkę, trzymającą ją za rękę.

            Podszedł do niej ostrożnie, będąc przygotowanym na każdą jej możliwą reakcję na jego widok, jednak kiedy tylko go zauważyła, uśmiechnęła się lekko i wróciła do wpatrywania się w nagrobek pana Hughesa. Dziewczynką okazała się być Elicia. Ona także nie odrywała wzroku od kamiennego grobu taty.

- Cześć – przywitał się.

- Spóźniłeś się – wytknęła mu Winry.

- Tak jakby straciłem rachubę czasu… - zaśmiał się nerwowo. – Przepraszam. A co tu robi Elicia?

- Obiecałam jej lody – odparła. – Ty za spóźnienie idziesz oczywiście z nami!

- Domyśliłem się, serio – parsknął śmiechem. – Eeej, Elicia! – zwrócił się do dziewczynki, która od razu zwróciła głowę ku niemu.

- Edziu! – ucieszyła się.

- Dawno nikt mnie tak nie nazwał… - pomyślał na głos, a blondynka zaśmiała się wesoło. – To co, idziemy na te lody? – zgiął się, by być na równi z Elicią.

- Tak! – zgodziła się.

            Razem poszli do najbliższej budki z lodami, gdzie Ed kupił każdemu po wafelku z dwiema gałkami i razem się przeszli ulicami Centrali. Winry wesoło rozmawiała z Elicią o jakichś pierdołach, a blondyn siedział cicho i jadł te swoje lody.

- Edziu… - dziewczynka zwróciła się do niego.

- Hm?

- Lubiłeś mojego tatę? – zapytała prosto z mostu, patrząc mu w oczy. Najpierw się zdziwił, ale zaraz potem na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech.

- Tak – skinął głową. – Generał Hughes był naprawdę świetną osobą – zapewnił. – Co nie? – zerknął na Winry.

- Dokładnie tak – zgodziła się wesoło.

- Ale zostawił mnie i mamę… - szepnęła cicho. Chwilowo zapanowała niezręczna cisza. Ed wziął na siebie wytłumaczenie jej wszystkiego w miarę łatwo.

- To nie tak, że was zostawił – uklęknął przed nią. – On nie chciał odchodzić. Generał Hughes bardzo pomógł mnie i mojemu bratu. Naprawdę wiele mu zawdzięczamy – powiedział jej. – Poza tym, strasznie cię kochał – uśmiechnął się. – Co chwilę się tobą chwalił. Mówił jaka to jesteś śliczna i kochana. Możesz spytać pułkownika Mustanga: on się tego najwięcej nasłuchał – razem z Winry zaśmiali się pod nosem.

- Powinnaś się cieszyć, że twój tata był taką wspaniałą osobą – dodała blondynka. – Jest być z czego dumnym.

- Naprawdę?

- Tak – skinęła głową.

~*~

Mam nadzieję, że się spodobało xd

Tak, wprowadziłam Roya, ale na RoyxRiza chyba jeszcze sobie trochę poczekacie xD

Jeśli macie jakieś propozycje, to walcie śmiało - Wasze propozycje ^^

Do napisania ;]