Rozdział 1. - "Wróciłem!"

Oto pierwszy rozdział na nowym blogu~ :3

Postanowiłam, że fajnie będzie zacząć pisać coś innego, nie o tematyce narutowskiej i jest! ^^ Blog o moim ulubionym anime/mandze :3

Mam nadzieję, że się Wam spodoba :)

~*~

„Podróż jest jak gra,

zawsze towarzyszy jej korzyść albo strata,

i to zwykle z nieoczekiwanej strony.”

Leopold Staff

            Długowłosy mężczyzna z uśmiechem szedł drogą w stronę dość dużego domu. Trochę się już stęsknił za babcią i Winry, nawet jeśli cieszył się z tej podróży na zachód. Zastanawiał się też, jak tam trzymał się Al w Xing. Co jakiś czas do siebie dzwonili, ale przeważnie obaj byli zajęci i nie mieli wiele czasu. Jednak teraz, po tych dwóch latach postanowili się w końcu spotkać i zsumować wiedzę, którą nabyli.

            Den już z daleka go wyczuł i zaczął głośno szczekać, na co blondyn zaśmiał się wesoło i kiedy już do niego doszedł, pogłaskał po pysku.

- Dawno się nie widzieliśmy, Den – zaśmiał się i wszedł do domu. – Dobry, jest tu kto?

- Zapraszam! – usłyszał stłumiony kobiecy głos. Posłusznie wszedł dalej, domyślając się, że nie poznała go po głosie. Blondynka siedziała skupiona nad mechaniczną ręką rozłożoną w niektórych miejscach na części.

- Dzień dobry, ja po nową nogę – trochę zmienił swój głos.

- Hm? A był pan zapisany? – zdjęła swoje gogle i odwróciła się do swojego klienta, a kiedy zobaczyła zwijającego się ze śmiechu Eda najpierw się zdziwiła, a później na jej twarzy zagościł szeroki uśmiech.

- Wiesz, dawno mnie tu nie było, ale żeby mój głos zapomnieć…

- Ed! – ucieszyła się. – Co ty tu robisz?! – zadała to pytanie, ale zaraz potem sama zaczęła sobie na nie odpowiadać. – Zepsuła ci się noga prawda? – pokręcił przecząco głową. – No to nie masz kasy – znów zaprzeczenie. – Jakiś problem? – znowu nie trafiła. – To co?

- No wróciłem – wyszczerzył się. – Póki co, na stałe.

- Nie wierzę… - wyszeptała. – Babciu! – zawołała. – Szybko bierz kronikę rodzinną i pisz, że po raz pierwszy od narodzin, Edward Elirc wrócił do domu z własnej nieprzymuszonej woli i nie przez żadną awarię!

- Żartujesz! – Pinako z wrażenia aż fajka z ust wypadła. – Nie podmienili cię czasem? – spojrzała podejrzliwie na Eda.

- Miło mnie przyjmujecie! – sarknął.

- Cieszę się, że wróciłeś – Winry znienacka obdarzyła blondyna miłym uśmiechem. – Mleczko też na ciebie już czeka.

- Nie będę go pił! – zadeklarował od razu, na co blondynka roześmiała się wesoło. Jak dobrze, że już wrócił. Strasznie się już stęskniła za tym głupkiem. Oczywiście, nic się nie zmieniło przez te dwa lata i nie dzwonił prawie wcale. Z Alem było trochę inaczej, bo dzwonił, kiedy tylko miał czas, a Ed… ten to nigdy nie miał czasu. Pewnie się szwendał po bibliotekach i do późna pracował. Ale mimo wszystko, wyglądał dalej tak samo. – Zresztą nieważne – westchnął. – Liczę na jakąś dobrą szarlotkę – uśmiechnął się wesoło.

- To sobie poczekasz! W pierwszej kolejności klienci, potem ty! – odparła. – Gdybyś mnie uprzedził, to już byś jadł, a tak… trochę poczekasz – wystawiła mu język.

- Pracoholiczka – sarknął.

- Maniak – odgryzła się. – Idź do kuchni albo się rozpakuj, a ja skończę z tą ręką i wezmę się za robienie szarlotki – westchnęła i z powrotem usiadła na krześle. Ed się domyślił, że nie ma mowy, żeby zmieniła zdanie i że on nie ma nic do powiedzenia w tej sprawie. No cóż, trudno. Chyba naprawdę pójdzie się rozpakować do swojego pokoju. Szczerze mówiąc, spodziewał się trochę innego przywitania… To znaczy, nie oczekiwał, że mu się rzuci na szyję albo coś takiego, ale że będzie bardziej… szczęśliwa? Zresztą, mniejsza o to.

- Wróciliście do relacji przyjacielskiej? – usłyszał za sobą głos babci, a kiedy dotarł do niego sens jej słów, zarumienił się nieznacznie. Czyli wiedziała o tym, co zrobił wtedy na peronie.

- A bo ja wiem? – wzruszył ramionami. – Potem pogadamy.

- Jak chcesz – spojrzała na niego wymownie. – Czekaj, przypomnij, ile ty masz teraz lat?

- Dwadzieścia – burknął.

- No to bierz się do roboty, bo się za chwilę stary zrobisz – zaśmiała się Pinako.

- Jestem jeszcze młody! – warknął.

- Jeszcze – babka uśmiechnęła się z lekka prowokacyjnie w stronę blondyna, a ten tylko popatrzył na nią z wyrzutem. – Zresztą, od tych dwóch lat nic nie urosłeś, co?

- Pewnie, że urosłem! – wrzasnął.

- Ile?

- DWA CENTYMETRY! – odparł z dumą. – W ogóle, jestem wyższy od Winry! I mój wzrost jest dobry! Ani waż mi się nazwać mnie kurduplem!

- Nie nazwałam cię tak – westchnęła.

            Ed poszedł w końcu na piętro do swojego pokoju i zaczął wykładać swoje rzeczy z torby. Powkładał do szafy swoje ubrania, a na biurko położył książki, które nabył podczas podróży. W sumie dużo tych rzeczy nie miał. To byłoby niezbyt wygodne, nosić napakowaną torbę, kiedy co chwilę przenosi się z miejsca na miejsce. Zresztą, wielu ubrań nie potrzebował, zawsze mógł sobie kupić, a książek też nie miał jakoś zastraszająco dużo, w końcu – od czego są biblioteki?

            Między tymi wszystkimi przedmiotami, znalazł się jego srebrny zegarek. Udało mu się go zatrzymać, ale warunkiem było to, że nie może z niego korzystać. Ten symbol państwowych alchemików miał dla niego takie symboliczne znaczenie, przypominał o jego i Ala niezwykłej podróży, i oczywiście o jedenastym października.

- Przydałoby się przejść na ich grób… - pomyślał na głos z cichym westchnięciem. Nigdy by nie pomyślał, że pójdzie na grób Hohenhaima… Znaczy, wtedy, zanim razem nie walczyli i nie poznał prawdy. Cóż, nawet po tym trudno było mu wybaczyć ojcu, ale jakoś się udało.

            Zszedł na parter powoli, rozglądając się na boki. Chciał sprawdzić, czy coś się tu zmieniło, ale nic takiego nie zauważył. Dość duża tablica ze zdjęciami z różnych okresów ich życia jak zwykle wisiała na ścianie, tam gdzie zawsze. Przystanął przed nią i obejrzał wszystkie z lekkim uśmiechem na ustach. Większość z nich była z czasów, kiedy mieli po dziewięć-dziesięć lat. Na niektórych była nawet mama i państwo Rockbellowie.

- Co, wzięło ci się na wspominki? – podeszła do niego Winry i sama zaczęła przyglądać się fotografiom.

- A co, nie można?

- Pewnie, że można – uśmiechnęła się.

- Skończyłaś już z tą ręką? – zmienił temat.

- Na szczęście tak – przeciągnęła się, jakby na znak, że się zmęczyła. – Także nie bój się, szarlotka będzie jeszcze dzisiaj.

- Nic nie mówiłem – burknął.

- Ale pomyślałeś?

- Nie! – zaoponował. – W każdym razie, wychodzę na chwilę.

- Dopiero wróciłeś i już wychodzisz? – jęknęła. – Czy ty umiesz usiedzieć na jednym miejscu chociaż na pięć minut?

- Idę na grób rodziców – westchnął. – Przecież nigdzie ci nie ucieknę – zaśmiał się i wyszedł, zostawiając kobietę samą.

            Kiedy spacerował przez uliczki Resembool, co chwilę ktoś do niego podchodził i zaczął przyjacielsko rozmawiać, pytać, jak się ma i co robił. Często też śmiali się, że w końcu naprawdę urósł. Jeden z sąsiadów powiedział, że chętnie jeszcze by go nazwał kurduplem, ale niestety nie może, skoro jest niższy od Eda.

- Bawiło was to?! – spojrzał na wszystkich z mordem w oczach.

- Ależ skąd…

            Stał chwilę nad grobami rodziców, po czym wrócił jeszcze na chwilę przystając przy grobie Rockbellów. Później już powędrował tą samą drogą do domu. Był już trochę głodny, a do tego szarlotka Winry… Dawno jej nie jadł, Al pewnie też za nią (szarlotką) tęsknił. W Xing nie ma takich potraw, same owoce morze czy inne takie.

            Kiedy wszedł do domu, blondynka już siedziała w kuchni, przygotowując ciasto. Ed usiadł na krześle przy niej i zaczął obserwować jej poczynania. Siedział cicho i po prostu patrzył.

- Co jest? Nudzi ci się czy co? – Winry w końcu się odezwała.

- Nie. Tak sobie myślę, że pieczenie jest trochę podobne do alchemii…

- Niby w czym? – spojrzała na niego jak na debila.

- No z różnych składników, które osobno mają raczej zły smak, tworzysz coś zupełnie innego i pysznego. To jest zupełnie tak samo, jakbym z gliny stworzył piękną wazę czy coś za pomocą alchemii – wytłumaczył z entuzjazmem.

- Czy ty wszystko musisz porównywać do alchemii? – zapytała retorycznie Rockbell.

- Sorry, zboczenie zawodowe – uśmiechnął się krzywo.

- Dokładnie to samo powiedziałeś w Rush Valley! – przypomniała sobie. – Tylko że wtedy porównywałeś do alchemii życie!

- No co ja mogę?

- Maniak – odparła blondynka, a mężczyzna pokazał jej język, na co ona zareagowała dokładnie tym samym. – Chcesz się podszkolić w pieczeniu? – spytała go po chwili.

- Gdybym miał alchemię, to chętnie – burknął.

- Brakuje ci jej, co? – spojrzała na niego.

- Kogo?

- Alchemii – sprostowała.

- Czy ja wiem? – wzruszył ramionami. – Wolę mieć świadomość, że Al ma swoje ciało niż alchemię.

- No tak – uśmiechnęła się Winry. – Oto nasz kochany starszy braciszek, Edward Elric! – zażartowała.

- Bardzo śmieszne – fuknął.

- Żartuję. Przecież chyba niewielu alchemików odważyłoby się oddać własną alchemię dla kogoś innego, prawda? – włożyła ciasto w formie do piekarnika, po czym usiadła naprzeciw blondyna, który chyba szukał jakiejś sensownej odpowiedzi na to.

- Nie wiem – odburknął w końcu.

- Skromność? – spojrzała na niego lekko rozbawiona.

- O-oczywiście, że nie! Jestem przewspaniałym Stalowym Alchemikiem, Edwardem Elrikiem!

- No przecież – zachichotała pod nosem. – Fajnie, że się nie zmieniłeś – słysząc ją, Ed trochę się zarumienił. – Swoją drogą, to nie boli wpaść czasem do domu na obiad albo szarlotkę – burknęła.

- Nie miałem czasu! – odpowiedział od razu.

- Skąd ja wiedziałam, że to powiesz? – westchnęła przeciągle, jednak zaraz potem zaśmiała się krótko. – Mam nadzieję, że dowiedziałeś się chociaż czegoś ciekawego.

- No raczej! – zaczął ją obsypywać różnymi zagadnieniami z dziedziny alchemii, ale nie tylko. Znalazły się też tematy chemii czy fizyki, których Winry oczywiście ani trochę nie rozumiała. Ale mówił to z takim entuzjazmem i zamiłowaniem, że nie mogła mu przerwać. Widziała, że sprawia mu radość opowiadanie tego. Uśmiechnęła się pod nosem i oparła głowę na ręce. – Winry? – zwrócił się do niej Ed, ale ona go nie słyszała. – Uważnie słuchasz, serio – parsknął śmiechem. Blondynka zasnęła, kiedy on mówił. – Dobrze, że ty też się nie zmieniłaś – szepnął do siebie, po czym okrył ją swoim płaszczem, który wziął z wieszaka, stojącego niedaleko drzwi. Jednak nie odszedł, tylko usiadł z powrotem na swoje miejsce. Przecież ktoś musiał „stać na posterunku”, żeby ciasto się nie zepsuło (to w każdym razie było wersją oficjalną). Babcia Pinako widziała go i bardzo dobrze rozumiała, o co się rozchodzi, ale co im będzie przeszkadzać? Zamiast tego wolała wykonać jedno ze zleceń.

* * *

            Winry powoli otwierała oczy, a do jej nozdrzy docierał znajomy zapach. Dopiero po chwili zorientowała się, że ma na sobie płaszcz Eda, a on sam siedzi obok niej, czytając jakąś książkę. Widać był bardzo zaciekawiony jej treścią, bo czytał ją z prędkością światła niemalże.

            Zachichotała cicho, co go obudziło z transu. Zerknął na blondynkę pytająco.

- Kolejna książka o alchemii, fizyce albo chemii? – zaśmiała się. – Czy może tym razem metafizyka?

- Pudło. Tym razem to książka fabularna – odparł. – Całkiem ciekawa.

- To takie książki dla ciebie istnieją? – zażartowała. – Myślałam, że interesuje cię tylko i wyłącznie nauka.

- No widzisz, nawet ja czytam „zwykłe” książki – wzruszył ramionami, ironizując trochę.

- No widzę – znowu się zaśmiała.

- A ty dalej nie czytasz nic? – uniósł brwi.

- Jak to: nic?! – obruszyła się. – Co rusz kupuję książki o protetyce! – Ed westchnął przeciągle.

- Przeczytaj tę – podniósł się i lekko klepnął ją w głowę wspomnianą książką. – Spodoba ci się.

- Hm? – zdziwiła się. – A o czym jest?

- Pamiętnik znanego alchemika – odpowiedział, a kobieta od razu się skrzywiła. – Nie ma tam żadnych skomplikowanych zagadnień ani nic takiego. Zwykła książka przygodowa.

- Wierzę na słowo – wzięła ją do rąk. – A ty nie chcesz najpierw skończyć?

- Przeczytam później – usiadł z powrotem na krzesło. – Swoją drogą, szarlotka już się nie zrobiła? – słysząc jego pytanie, Winry zerknęła najpierw na zegar, a później piekarnik, po czym wstała i otworzyła kuchenkę, uprzednio zakładając rękawice. Wydawało się być w porządku, więc wyciągnęła ciasto i postawiła na stole. Po kuchni rozniósł się słodki aromat jabłek, co przyciągnęło nawet Dena. – No to teraz jemy! – rozentuzjazmował się Ed.

- Nie ma mowy! – odsunęła jego twarz od szarlotki ręką. – Musi ostygnąć. Chcesz, żeby cię brzuch rozbolał?

- No proszę, jednak czegoś się w szkole nauczyłaś – pokiwał głową rozbawiony blondyn, niby to z uznaniem.

- Bardzo śmieszne – burknęła. – Zapominasz chyba, że jestem córką lekarzy.

- Pamiętam – oznajmił.

- No to świetnie – sarknęła. – W każdym razie, nie jesz dopóki nie powiem – spojrzała na niego groźnie.

- Dobra, czaję – westchnął. – To ja się może przejdę do biblioteki albo co? – zastanowił się na głos. – Chociaż nie, musiałbym pojechać do kwatery zachodniej…

- Jezu, usiedzisz ty w końcu na tyłku i nie będziesz się ruszał chociaż przez jeden dzień?

- A co ci tak zależy? – spojrzał na nią pytająco.

- Nie było cię tu dwa lata! Oczywiście, że mi zależy! – ofuknęła się. – Alowi też się przyjechać nie chciało – burknęła, a blondyn tylko uniósł brwi w geście rozbawienia. Hmm… Czyli się stęskniła po prostu. No jakby nie mogła tego powiedzieć wprost.

- Głupia jesteś – pstryknął ją w czoło, ale usiadł znowu na krzesło, obserwując jak jej mimika twarzy zmienia się z naburmuszonej przez zdziwioną do wściekłej.

- Potraktuję cię moim kluczem francuskim, Elric! – warknęła.

- Czekaj, jak to szło? – znowu zastanowił się na głos, przykuwając uwagę przyjaciółki. – Dziewięćdziesiąt pięć procent? Siedemdziesiąt pięć? Nie, to było za mało… Osiemdziesiąt pięć! – klepnął pięścią w otwartą dłoń, udając, że nagle to sobie przypomniał. Z kolei Winry nagle zrobiła się czerwona na twarzy, a Ed roześmiał się na cały głos.

- Dowaliłeś tą swoją równowartą wymianą, to co miałam zrobić?! – skrzyżowała ręce na klatce piersiowej.

- Ależ nic, nic – powiedział z miną niewiniątka, jednak dalej chichotał pod nosem.

- A spadaj – i tak walnęła go po głowie swoim najlepszym przyjacielem, kluczem francuskim, a ten jęknął z bólu, masując sobie obolałe miejsce.

~*~

Dobrz, koniec pierwszego rozdziału xD

Następny pojawi się, jak wrócę z obozu, tj. 18.08 ;)

Jestem ciekawa Waszych opinii :D