Rozdział 9. - "Co do niej czujesz?"

Ten rozdział pisało mi się niemiłosiernie ciężko X_x 

Cały dzień na niego poświęciłam, a i tak jest raczej średni =3=

Ale mam już pomysł na następny i mam nadzieję, że się Wam spodoba ^^

Miłego czytania~ 

~*~

„Najlepszym sposobem, by cieszyć się pełnią życia,

Jest bycie dzieckiem, nie zważając na swój wiek.”

Hideaki Sorachi (Gintama)

            Winry szła ulicami miasta, z fascynacją obserwując stragany, budynki, ludzi – tu wszystko było inne niż w Amestris. Jakby przeniosła się do zupełnie innego wymiaru. Wprawdzie nie mieli żadnych automatycznych zbroi, ale i bez tego bardzo jej się Xing podobało. Nigdy nie wyjechała poza ojczysty kraj, więc zderzenie z inną kulturą było dla niej czymś zupełnie nowym.

- Xing to niezwykłe miejsce – powiedziała wesoło.

- Zgadzam się – odpowiedziała Riza, która wyszła razem z nią. – Cieszę się, że mam okazję je zwiedzić.

- Ja też – skinęła głową blondynka. – Ed ma jak w banku, że jeszcze tu przyjedziemy! – stwierdziła. – A jak nie on, to Al – Hawkeye zaśmiała się cicho. – Swoją drogą, gdzie się podział pan Roy?

- Nie mam pojęcia – kobieta pokręciła głową. – Kiedy się obudziłam już go nie było – westchnęła ciężko.

- Pewnie też poszedł pozwiedzać – uśmiechnęła się Winry.

- Pewnie tak…

            Tymczasem wspaniały porucznik Mustang biegał od straganu do straganu, podrywając piękne Xingijskie kobiety…

            Weszły do niewielkiej restauracji, z której dochodziły same smakowite zapachy. Ich oczom ukazało się ładne pomieszczenie z niziutkimi stolikami i poduszkami, które miały służyć jako siedzenie. Miało to swój klimat i naprawdę aż chciało się zjeść w takim miejscu. A na dodatek, May tam pracowała – chodziła między stolikami z tacą w tradycyjnym stroju wojownika Xing. Kiedy tylko obsłużyła klienta, podeszła do nich szybko.

- Witam klientki – uśmiechnęła się wesoło. – Zapraszam do stolika – wskazała ręką jedno z niewielu niezajętych miejsc. Kobiety podążyły za nią i usiadły. – Co sobie panie życzą? – wzięła do ręki notes i długopis.

- Zdaję się na ciebie – powiedziała Winry. – Liczę na coś pysznego.

- Ja tak samo – zgodziła się Riza.

- Okej! – skinęła głową.

- Długo tu pracujesz? – zapytała Rockbell.

- Tak. Co jakiś czas przychodzę pomóc – odparła.

- May! – zawołał jakiś mężczyzna, wyglądający zza okna kuchni. – Zamówienie do stolika numer dziesięć!

- Muszę iść – powiedziała. – Na razie – pomachała im ręką i poszła po zamówienie, równocześnie składając kolejne.

            Ed i Al siedzieli w bibliotece, tym razem jednak rozmawiając i śmiejąc się w najlepsze. Książki poszły w odstawkę – w końcu musieli sobie opowiedzieć wszystko, czego się nauczyli!

- Najpierw ty – powiedział starszy z braci. – Gadaj wszystko, co wiesz o danchemii!

- Tajes – zaśmiał się Al. – Ale żądam rewanżu – uprzedził go, na co Ed uśmiechnął się wesoło. I zaczął opowiadać o nowych umiejętnościach, nawet przeszedł do prezentacji, ale wtedy pojawiła się opiekunka biblioteki cesarskiej i ich trochę złajała. – Przepraszamy, przepraszamy – powiedział młodszy Elric, a kobieta tylko westchnęła i wyszła.

- Dobra, dajesz dalej – szepnął Ed, tak dla upewnienia się, że tamta opiekunka niczego nie usłyszy. Al oczywiście go posłuchał – przecież musiał się pochwalić swoimi nowymi umiejętnościami!

            Kobieta przychodziła co jakiś czas sprawdzić, czy bracia aby na pewno tylko czytają, ale ani razu nie udało jej się ich nakryć (bo nie było trudno się domyślić, że wykonują te swoje sztuczki za pomocą alchemii albo danchemii). Wtedy też Ed i Al śmiali się podstępnie i przechodzili do następnego punktu ich programu. Zachowywali się zupełnie tak samo jak kiedy byli małymi dziećmi – co z tego, że mieli dwadzieścia i dziewiętnaście lat? To jest nauka! To się kocha bez względu na wiek!

- Patrz – powiedział Al i rzucił pięcioma ostrzami pięć metrów dalej. W tym samym miejscu pojawiła się drewniana podobizna Eda, jaką często robił. – Podpatrzyłem u May.

- Widzę, że gust ci się poprawił – stwierdził starszy z braci, oglądając figurkę z każdej strony.

- Taak, oczywiście – pokiwał głową. Wolał nie słyszeć tego z ust brata; głównie dlatego, że jego gust był cokolwiek… bardzo zły.

- A, no właśnie, skoro o gustach mowa – przypomniał sobie Ed. – Możesz mi powiedzieć, czemu, do loda wafla, związałeś się z tą wkurzającą mikruską? – spojrzał podejrzliwie na swojego brata. – Szantażowała cię? Groziła? Nie dawała spokoju? – pytał, ale za każdym razem dostawał przeczącą odpowiedź. – No to co?!

- Zastanawiam się, czy nie zemdlejesz od odpowiedzi… - Al ściągnął brwi. – Na pewno chcesz wiedzieć?

- No – skinął głową.

- Ale jesteś pewny?

- Jestem.

- Na pewno?

- Tak!

- Ale tak na sto procent?

- Mówię, że tak! – Ed się zirytował.

- No to ci nie powiem – wystawił mu język.

- Chodź no tu, braciszku – blondyn poczłapał ku Alowi, ale ten zwinnie mu umknął. Później znowu i jeszcze raz, aż w końcu zaczął uciekać przez cały zamek. Wiedział, że gdy tylko Ed go dopadnie, będzie miał przerąbane, więc biegł korytarzami tego ogromnego budynku. Za każdym razem kiedy skręcał, pojawiała się jakaś osoba, na którą oczywiście wpadał, ale gdy tylko widział zbliżającego się brata, ekspresowo pomagał temu komuś i biegł dalej. Wchodził na kolejne piętra albo wracał na niższe, aż w końcu – po jakiejś godzinie takiej gonitwy – obaj wylądowali w wielkim ogrodzie. Al padł na trawę, a Ed zaraz za nim: obaj byli zmęczeni, spoceni i dyszeli ciężko.

- Dawno tyle nie biegałem – powiedział Al, przewracając się na plecy.

- Ja też nie – obaj się roześmiali i nie mogli przestać przez dobre paręnaście minut, aż ich brzuchy rozbolały. – Ale… - kiedy Edowi w końcu udało się powstrzymać śmiech, usiadł i spojrzał na brata groźnie – teraz ładnie mi odpowiesz.

- Nie dasz mi spokoju, co? – jęknął chłopak.

- Nie-e – pokręcił głową. – No już, słucham.

- Hm. Pomyślmy, jak ci to wytłumaczyć, żebyś zrozumiał… - zaczął się zastanawiać, po czym uśmiechnął się wesoło. – Jak myślisz, co tata czuł do mamy?

- No… kochał ją, jak sądzę – zdziwił się Ed.

- Dokładnie – skinął głową. – A co Ling czuje do Ranfun?

- Też ją kocha… - burknął. Powoli zaczynał rozumieć, do czego to zmierza.

- A co ty czujesz do Winry? – młodszy Elric uniósł brwi.

- Koch- Czekaj! To nie ma nic do rzeczy! – krzyknął. – Mów wprost, a nie!

- Ja czuję to samo do May – odparł z lekkim uśmiechem Al.

- Dobra, czaję – burknął Ed. – Ale to i tak nie zmienia faktu, że jej nie lubię!

- Wiem. Zresztą, ona ciebie też nie lubi – zaśmiał się.

            Nagle usłyszeli głośne burki, dochodzące z ich żołądków. Spojrzeli po sobie, po czym znów się zaśmiali.

- Nie wiem, jak ty, ale ja bym coś zjadł – stwierdził Al.

- Ja tak samo – zgodził się Ed i obaj wstali, po czym udali się do wyjścia. – Jest tu jakieś miejsce, gdzie można dobrze zjeść?

- Oczywiście! Chodź!

            Bracia weszli do niewielkiej restauracji, a w niej zobaczyli… May i Winry. O ile Al spodziewał się zobaczyć swoją dziewczynę, to widok przyjaciółki go zaskoczył. Z kolei Ed… był co najmniej w szoku.

- Wyjaśni mi ktoś, co tu się dzieje? – zapytał oniemiały.

- Mnie nie pytaj – odparł Al, kiedy brat spojrzał na niego podejrzliwie.

- O, hej – podeszła do nich blondynka.

- Co ty… - odezwał się Ed.

- A, to? – wskazała na swój strój. – Postanowiłam, że zamiast się obijać, zacznę pracować. Fajnie, nie? – uśmiechnęła się.

- T-taa… - burknął.

- Są jakieś wolne miejsca? – zapytał Al.

- No pewnie! – odparła May. – Wchodźcie dalej – poszli do wolnego stolika i dostali karty menu. – Ja idę, powiedzcie Winry, co zamawiacie – klepnęła lekko koleżankę w ramię i podbiegła do okienka.

- No to jak będzie? – spytała blondynka z uśmiechem. Alphonse szybko podał jej danie, które wyczytał z karty, a później to samo zrobił w imieniu brata, bo ten stwierdził, że nie ogarnia, co jest co. – Okej, za chwilę przyniosę – odeszła.

- Coś taki naburmuszony? – Al oparł głowę o swoją rękę.

- Nie jestem naburmuszony – burknął, na przekór swoim słowom.

- Aha, jasne, a ja sram brokatem – sarknął. – No mów, co jest?

- Mówię, że nic!

- Nie mów, że zazdrosny jesteś? – młodszy z braci uśmiechnął się wesoło.

- O-oczywiście, że nie jestem! – zbulwersował się, jednak na jego twarzy widniał dość pokaźniej wielkości rumieniec. Widząc go, Alphonse parsknął śmiechem. Mógłby przestać udawać…

            Ed obserwował uważnie przyjaciółkę, która całkiem zwinnie przemieszczała się między stolikami, trzymając pełną tacę. Musiał przyznać, że praca szła jej całkiem nieźle i wyglądała ładnie w tym stroju.

- Winry, zamówienie do stolika numer trzy! – znów podeszła do okienka i od niego odeszła. Było tak jeszcze parę razy, nim podeszła do nich z ich zamówieniem.

- Proszę – położyła talerze na stolik. – Jak będziecie chcieli czegoś jeszcze, to mówcie – podniosła się.

            Al bardzo mocno walnął brata łokciem w żebra i wzrokiem nakazał mu mówić.

- Eee, Winry – zaczął niepewnie, a ona spojrzała na niego pytającą. – Jakby to… - zmieszał się trochę. - …Ładnie wyglądasz – burknął. Blondynka kilkakrotnie zamrugała oczami, po czym parsknęła cicho śmiechem.

- Dzięki – uśmiechnęła się i odeszła.

- No i co, takie to straszne? – spytał Al, a Ed wydymał usta i odwrócił głowę. – Zjedz coś – zaśmiał się.

            Usłyszeli głośny huk rozbijanych naczyń i zwrócili głowy w stronę, z której dochodził ów hałas. Okazało się, że w jego centrum była Winry. Siedziała na podłodze z niezbyt zadowoloną miną. Ed momentalnie do niej doskoczył, zmartwiony.

- Winry, wszystko w porządku? – zapytał, kucając przy niej.

- Tak – skinęła głową i zaczęła zbierać odłamki rozbitych naczyń.

- Zostaw, bo się skaleczysz – chwycił jej dłoń, po czym zwrócił się do May. – Macie tu zmiotkę i szufelkę? – zapytał, a dziewczyna skinęła głową i zaraz potem mu ją dała.

- Dzięki… - mruknęła, odsuwając nieznacznie rękę. Blondyn za nią posprzątał skorupki i zaniósł je do śmietnika. Na szczęście były to już puste miski i talerze, więc nie trzeba było więcej sprzątać.

- Na pewno wszystko w porządku? – spojrzał na nią z troską.

- Tak! – uśmiechnęła się. – Tylko się potknęłam. Całe szczęście, że nikomu nic się nie stało – odetchnęła z ulgą. – Dzięki za pomoc.

- Nie ma za co – odparł dalej niepewny, czy się nie skaleczyła jakoś, ale po chwili wrócił na swoje miejsce. Oczywiście napotkał na aż nazbyt wesołą minę braciszka. Już go to nie dziwiło, ale zaczynało przerażać. No dobra, martwił się o nią, ale co z tego? To było coś jak najbardziej normalnego. – Co znowu? – burknął, siadając na swoim miejscu.

- Ależ nic – odparł Al. – Cieszę się waszym szczęściem – wzruszył ramionami, dokańczając jedzenie.

- Bardzo śmieszne – ofuknął się Edward i sam wziął się za swoje danie. Musiał przyznać, że pałeczkami je się piekielnie niewygodnie. A jego brat posługiwał się nimi mistrzowsko – tak jak on widelcem (jakkolwiek dziwnie to nie brzmi).

            Wieczorem wszyscy wyszli z restauracji i poszli do swoich domów. Większość drogi przeszli razem, rozmawiając na różne, raczej błahe tematy. Winry jutro też pójdzie trochę popracować, a potem razem z May pozwiedzają jeszcze miasto. Z kolei Ed i Al mieli bardzo oczywiste plany – przesiedzieć calutki dzień w bibliotece i ewentualnie starszy z braci rozważał rozejrzenie się po mieście; bądź co bądź było to wzbogacenie się o nową wiedzę, tym razem na temat tutejszej kultury, co również było bardzo ciekawe.

            Pod koniec drogi rozdzielili się i poszli w swoje strony.

- Pamiętasz, co ci mówiłem o wyjeździe do Amestris? – zapytał Al, przerywając ciszę.

- No tak – odparła dziewczyna.

- I co? Podtrzymujesz swoje zdanie?

- Podtrzymuję – uśmiechnęła się szeroko. – Strasznie dawno nie byłam w Amestris. Jestem ciekawa, ile się tam pozmieniało – odwróciła się i zaczęła iść tyłem, patrząc wesoło w oczy Ala.

- A pytałaś mamę? Nie ma nic przeciwko?

- Mama? Nie żartuj. Ciągle tylko mi powtarza, że mam się ciebie trzymać – zaśmiała się. – Pewnie już o tym wiesz, ale strasznie cię lubi.

- Cieszę się – odpowiedział z lekkim uśmiechem. – Uważaj, bo się przewrócisz – ostrzegł ją.

- Spokojnie – powiedziała. – Jestem całkiem zwinna – zapewniła i dokładnie w tym samym momencie potknęła się o jakiś kamień. Miała szczęście, że chłopak szybko złapał ją za rękę i pociągnął ku sobie.

- Wybacz, ale śmiem powątpiewać – stwierdził rozbawiony, a May wystawiła mu język, na co zaśmiał się krótko i razem poszli do domu.

~*~

I tyle na dzisiaj =^.^=

Mam nadzieję, że nie było aż tak źle, jak teraz mi się wydaje ^^" XD

Liczę na komentarze :3

Do napisania! ^^

(Jeśli szukacie jakichś fajnych artów z FMA albo ogólnie anime, polecam weheartit.com -> kocham! ♥ xD)