Rozdział 10. - Co ten alkohol robi z ludźmi...?

Tak, tytuł cokolwiek dziwny i powinniście go odebrać tak, jakby mówiła go babcia z dezaprobatą w głosie xDD W trakcie rozdziału zrozumiecie, o co chodzi xD

W ogóle, ostatnio ZNOWU mam ochotę obejrzeć/przeczytać FMA... I chyba to zrobię... xd

No ale mniejsza... Miłego czytania ^^

~*~

„Nie musimy składać sobie żadnych obietnic
I tak, nawet dziś, moglibyśmy poznać własną przyszłość”

SCANDAL „Shunkan Sentimental” (FMA:B ending 4.)

            Roy i Riza wczesnym rankiem wyjechali z Xing – nie mieli tyle wolnego czasu, co Ed i reszta, obowiązki wzywały. I tak mieli szczęście, że mogli zostać na te trzy dni i pójść na ślub Linga jako reprezentanci Amestris (Gramman nie miał czasu pójść, a jako że Roy był w bardzo dobrych stosunkach z cesarzem, postanowił zrobić z niego reprezentanta kraju).

            Kiedy Ed się obudził, zdał sobie sprawę, że został w domu sam z Winry – uwolnił się od wkurzającego pułkownika na kolejne piękne dni! Nie będzie musiał oglądać jego wkurzającej mordy – toż to nieocenione szczęście! I oczywiście będzie świętował w bibliotece; jakżeby inaczej….

            Jean spędzał kolejny dzień z Michelle. Nie mógł powiedzieć, że ich stosunki w jakiś sposób się ociepliły, ale przynajmniej przestała zabijać go wzrokiem, także jakiś postęp był mimo wszystko.

            Dodatkowo codziennie chodził z nią na jej treningi – w jakiś sposób balet przestał być dla niego takim nudnym zajęciem. Kiedy zobaczył, jak Elle i jej koleżanki ciężko ćwiczą, pomyślał, że są naprawdę niesamowite.

- Ile już się tym zajmujesz? – zapytał, kiedy wracali.

- Baletem? Jeśli liczyć moje pierwsze kroki, to dwadzieścia trzy lata – stwierdziła po namyśle, a Jean wytrzeszczył oczy. – Co? – burknęła.

- To by oznaczało, że jesteś ode mnie młodsza, nie? – wyszczerzył się.

- A co to ma do rzeczy? – zdziwiła się.

- Nic, nic – odparł Havoc.

- To może mi powiesz, ile ty właściwie masz lat? – uniosła brwi.

- Trzydzieści dwa – odpowiedział.

- Stary jesteś… - stwierdziła kobieta, uśmiechając się trochę z wyższością, a jemu od razu zrzedła mina.

- Ach tak? A ile, przepraszam, ty masz lat?

- Kobiet się o wiek nie pyta – odparła.

- No ale skoro jestem taki stary, to może chociaż pochwalisz się, jaka to jesteś młoda? – uśmiechnął się pewnie.

- Powiem tylko, że wciąż dwadzieścia – podpowiedziała.

- Naprawdę dużo mi to daje – sarknął Jean, a ona spojrzała na niego z satysfakcją.

            Ed wyszedł z biblioteki cesarskiej późnym wieczorem, bez Ala, który wyszedł wcześniej, bo musiał komuś pomóc, więc wracał do domu sam. Przechadzał się między straganami, ze znudzeniem rozglądając się na boki – a nuż zauważy coś ciekawego.

            Wszyscy krzyczeli, zachęcali do sprawdzenia, co mają do zaoferowania, ale do Eda jakoś to nie przemawiało. Dopóki jakiś mężczyzna nie zawołał:

- Ej, ty! Panie z Amestris! – krzyknął, więc się obrócił. To jasne, że był raczej jednym z niewielu Amestryczyków tutaj. Rozpoznawalnych Amestryjczyków, warto dodać. Rozejrzał się jeszcze na boki, by sprawdzić, czy mężczyzna mówi na pewno do niego, po czym wskazał palcem swoją twarz. – Tak, pan! – skinął głową, więc Ed podszedł do niego.

- O co chodzi? – zapytał, rozglądając się po jego straganie. Miał tam przeróżne trunki.

- Nie chciałby pan spróbować oryginalnej nalewki z Xing? – zaproponował.

- Nie, dziękuję – odparł od razu blondyn i już chciał iść, ale sprzedawca go zatrzymał.

- No niech pan spróbuje! Naprawdę, lepszej nalewki w życiu pan nie próbował! – zapewniał. Ed westchnął ciężko. W sumie, co mu szkodzi?

- Ile za spróbowanie? – uniósł brwi.

- Gratis – odpowiedział mężczyzna i podał mu niewielkie naczynko z alkoholem. Blondyn wypił to jednym łykiem i jakoś tak obraz mu się trochę zamazał…

- O kurde, pyszne to, panie! – pochwalił trunek. – Biorę dwie takie! – zadeklarował, co oczywiście ucieszyło sprzedawcę. Ed zapłacił i wziął pakunek. Napił się jeszcze parę łyków, po czym ruszył w stronę domu chwiejnym krokiem, podśpiewując sobie wesoło pod nosem. No bo przecież życie jest taaaaakie piękne!

            Wpadł do domu z wielkim wyszczerzem na mordzie i niechlujnie zdejmując buty, wszedł dalej.

- Winry, kochanie, wróciłem! – krzyknął na cały głos. Niemal od razu pojawiła się blondynka, która patrzyła na niego jak na wariata albo kosmitę.

- Kochanie? – uniosła brwi. – Gorzej ci?

- Ależ nie – pokręcił głową. – Czuję się wręcz wspaniale! – zapewnił z wesołą miną. – Chodź no się przytul!

- Słucham?! – wytrzeszczyła oczy, po czym zwinnie odsunęła się od Eda, kiedy ten próbował ją objąć. Potem jeszcze raz i znowu. W końcu zaczęła przed nim uciekać.

- Dlaczego przede mną uciekasz? – zapytał płaczliwie blondyn, biegnąc za nią.

- Bo mnie gonisz! – pisnęła i szybko otworzyła pierwsze drzwi na piętrze. Niestety Ed był szybszy od niej i wepchał się do pokoju, nim zdążyła się zamknąć.

            I w ten właśnie sposób znaleźli się w sypialni chłopaka. Patrzyli na siebie w ciszy – Winry była zła, a Ed przeszczęśliwy. Po chwili blondyn znów spróbował się do niej przytulić, ale został automatycznie zdzielony.

- Można wiedzieć, co w ciebie wstąpiło? Zachowujesz się jak… jak pan Roy! – stwierdziła, a chłopak się wzdrygnął i spojrzał na nią z miną zbitego szczeniaka. – Dobra, cofam to. Jak kretyn – westchnęła, kiedy zobaczyła, że Ed znowu się uśmiechnął. Ta obelga była do przyjęcia. – A teraz mów. Co ci się stało – nakazała surowym tonem.

- Niiiic – odparł i znów przybliżył się do Winry. Wtedy to poczuła. Alkohol!

- Upiłeś się! – powiedziała. – Zwariowałeś?!

- Ale ten pan powiedział, że to jest pyszne i było, to kupiłem… - wyjaśnił, w dalszym ciągu klejąc się do blondynki. Ta, jako że zrozumiała, o co chodzi, już się mu nie wyrywała. W sumie, to było całkiem przyjemne. – Zrobiłem źle?

- Nie – westchnęła. – Ale teraz, jak grzeczny chłopiec, idź spać – rozkazała.

- Tak jest! – zasalutował. Jednak nie zrobił dokładnie tego, czego spodziewała się Winry. A ściślej rzecz biorąc – złapał ją w nadgarstku i najpierw pocałował, a potem skierował na łóżko. Dziewczyna nie mogła nic zrobić z tego zdziwienia. Nie wiedziała, jak na to zareagować – no bo Ed ją właśnie całował! I widocznie miał zamiar zajść dalej: zjechał ustami na jej policzek, później szyję, obojczyk, aż w końcu… opadł bezwiednie na jej ciało, zasypiając nagle. Winry dalej leżała sztywno pod nim – przygwoździł ją do łóżka swoim ciałem, a był dość ciężki. W każdym razie, na tyle, by nie pozwolić jej uciec. Nie miała innego wyjścia, jak po prostu spać razem z nim.

* * *

            Alphonse wszedł do tymczasowego domu brata z zamiarem obudzenia go. Była już dziesiąta, a ten dalej sobie chrapał w łóżku – pewnie zapomniał, że się umówili. Zdziwił się, gdy zobaczył, że drzwi nie są zamknięte na klucz, ale wszedł dalej. W środku było strasznie cicho, czyli Winry też spała. Jednak jej budzić nie będzie – pewnie pierwszy raz od dłuższego czasu ma trochę wolnego, niech korzysta.

            Wszedł do pokoju Eda i osłupiał. Nie bardzo wiedział, jak zareagować na widok brata i przyjaciółki w jednym łóżku. Jeszcze parę dni temu nie chciał słyszeć o tym, że niby kocha Winry, a teraz co? Al po prostu nie miał pojęcia, co o tym myśleć. Zbyt duży szok.

            I właśnie dlatego po cichu wycofał się z pokoju i wrócił do siebie, cały czas myśląc o... no tym, co mogli robić w nocy. Miał nadzieję, że oni nie… Zaczerwienił się na samą myśl o tym. Ale nie – przecież Ed nie jest głupi (dobra, czasami jest, ale bez przesady…).

- Zapomniałeś czegoś? – zapytała May, wychylając głowę z łazienki. Ale kiedy nie dostała odpowiedzi, wyszła mu naprzeciw. – Coś się stało? – zadała kolejne pytanie.

- Ed i Winry… - zaczął, po czym zamilkł. Na jego twarz znów wstąpił rumieniec.

- Co z nimi? – dziewczyna ściągnęła brwi. Al opowiedział jej wszystko, co widział, a ona uśmiechnęła się złośliwie. – Hoho, szybki jest…

- Myślisz, że oni na serio…? – jęknął depresyjnie blondyn.

- No a co! Jak myślisz, co kobieta i mężczyzna mogą robić w jednym łóżku? – spytała, jakby to była oczywista oczywistość.

- Eeee… No nie wiem… Może spać? – uniósł brwi.

- Taa, jasne – sarknęła i wróciła do łazienki. W końcu była jeszcze w piżamie, więc wypadałoby się w końcu ubrać.

           Ed powoli otwierał oczy. Od razu poczuł okropny ból głowy. Przez dobrą chwilę nie mógł przypomnieć sobie, co się wczoraj stało i w sumie, pamiętał tylko urywki. Dopiero potem zauważył, że Winry śpi obok niego, co zdziwiło go tak bardzo, że spadł z łóżka. A trzask z kolei obudził dziewczynę. Przetarła ona oczy, próbując ustalić, co się aktualnie dzieje. Kiedy tylko zobaczyła blondyna, jej twarz pokryła się ogromnym, szkarłatnym rumieńcem. Przypomniała sobie, co się działo wczoraj i nie miała pomysłu na to, jak z nim teraz normalnie rozmawiać. No bo on ją… i tego… chciał potem też…! To było żenujące!

- W-Winry… - zaczął Ed. – Co ty tu robisz? Po co do mnie przyszłaś? – zapytał, a dziewczyna oniemiała.

- JA do ciebie przyszłam?! – zbulwersowała się.

- A co, sam cię tu przyniosłem?! – odparł zdezorientowany.

- Nie pamiętasz, idioto?! – warknęła.

- Czego niby? – nie rozumiał. Winry spojrzała na niego z niedowierzaniem. On naprawdę wszystko zapomniał…

- Nieważne – burknęła zła i zeszła z łóżka, a kiedy chciała wyjść z pokoju, Ed chwycił ją za ramię.

- Powiesz mi, o co chodzi? – zapytał, wpatrując się w nią uporczywie.

- Przypomnij sobie – warknęła i wyszła, wyrywając mu się z uścisku. A on oczywiście dalej nie ogarniał, co takiego się stało.

            Po jakichś trzydziestu minutach oboje siedzieli w kuchni i jedli w ciszy przygotowane przez siebie śniadanie. Blondynka nie uraczyła chłopaka nawet spojrzeniem, a ten nie wiedział, co takiego zrobił, że zasłużył sobie na takie traktowanie ze strony przyjaciółki. Pierwszy raz od dwudziestu lat była na niego tak śmiertelnie obrażona, a on nie wiedział, czemu!

- Winry… - zaczął niepewnie, ale ona dalej uparcie wpatrywała się w gazetę zapełnioną znakami, których i tak nie rozumiała. Najwyraźniej nie miała zamiaru się do niego odzywać. Już chciał coś dodać, kiedy rozległo się pukanie, a zaraz potem do domu weszli Al i May. Jego młodszy brat wydawał się być trochę skrępowany, natomiast jego dziewczyna wręcz przeciwnie – rzucała Edowi wymowne spojrzenia i uśmieszki, przez które dostawał gęsiej skórki.

- Witam, szanowanego szwagra – przywitała się z ironią. – Oraz moją szwagierkę – zwróciła się do Winry, już normalnym tonem, a ona wytrzeszczyła oczy.

- Yo – odezwał się Al. – Przyszedłem porozmawiać – powiedział do brata.

- To chyba nie najlepsza pora… - jęknął. – Widzę, że to dość poważne, więc…

- …Więc pogadamy teraz – młodszy Elric usiadł naprzeciw brata. Z kolei May porwała Winry i wyszły na zewnątrz.

- No to o co chodzi? – westchnął, popijając łyk z kubka herbaty.

- Zapytam wprost: spałeś z Winry? – automatycznie cały napój znalazł się na podłodze, a Ed starał się nie umrzeć przez uduszenie.

- Czy co robiłem z Winry?! – krzyknął.

- Nie pluj na mnie – jęknął Al, wycierając swoją twarz.

- To nie wygaduj takich bzdur! – znowu się wydarł. – Niby ja miałbym z nią spać?! Pogięło cię do końca?! Skąd ci to w ogóle do głowy wlazło?

- Rano przyszedłem, żeby cię obudzić i zobaczyłem was w jednym łóżku – odparł spokojnie. – Sam sobie dopowiedz, co pomyślałem.

- Ale kiedy ja sam nie mam pojęcia, jak to się stało!

- Jak to: nie masz pojęcia, jak to się stało? – Al spojrzał na niego z depresją.

- No po prostu. Pamiętam tylko, że wracałem do domu, a potem… A potem obudziłem się koło Winry… - stwierdził, a jego brat plasnął się w czoło. Gorszej sytuacji już chyba nie mógł stworzyć.

- A myślałem, że nie jesteś idiotą…

- Coś ty powiedział?!

            Tymczasem Winry i May siedziały sobie w jakiejś restauracji. Blondynka opowiadała koleżance o wszystkim, co zdarzyło się poprzedniej nocy. I bynajmniej, nie cieszyła się z tego – była wręcz wściekła na Eda za to, że o wszystkim zapomniał. Najpierw ją całuje i zachowuje się, jakby był nie wiadomo, kim, a potem mówi jej, że nic nie pamięta! On naprawdę jest WIELKIM idiotą.

- Hmm~ Czyli tak to było… - powiedziała May, po wysłuchaniu całej tej historii. – No trudno się z tobą nie zgodzić, ale z drugiej strony… Nie oznacza to, że on cię po prostu kocha? – uniosła brwi. Nie miała zamiaru bronić Eda; raczej się z niego wyśmiewać i robić mu na złość, ale tyle pomóc mogła. – No bo wiesz, ludzie pijani zawsze mówią to, co mają na myśli, nie? Ewentualnie robią, jak Ed. Rozumiem, że jest wściekła – na twoim miejscu też bym była, ale powinnaś się też trochę cieszyć, nie? – uniosła brwi.

- Tak, ale mimo wszystko… - burknęła. – Mam ochotę wyzwać go od największych debili i idiotów świata – warknęła.

- No to tak zrób – dziewczyna się uśmiechnęła. – Ale koniecznie mnie wtedy zawołaj, chcę widzieć jego uroczo zdezorientowaną minkę – dodała. Już się nie mogła doczekać tej ich rozmowy.

- Uwielbiasz go denerwować, co? – zaśmiała się Winry.

- Oczywiście! To zabawne – skinęła głową wesoło. – No więc co zrobisz?

- Jak do jutra nic z tym nie zrobi to mu powiem – westchnęła. – A jak przyjdzie do mnie, to najpierw go zwyzywam, a potem… nie wiem, zależnie od tego, co powie – dodała. 

~*~

No więc tak: pierwotnie rozdział ten miał być dłuższy. O wieeele dłuższy... I dlatego go skróciłam ♥ Wiem, że mnie kochacie ^^

W następnej notce będzie kontynuacja tego wspaniałego dla Eda dnia xd

Ach, i na koniec art:

Gdyby nie głupia reakcja Eda, ten poranek mógłby być całkiem przyjemny, prawda? xd