Rozdział 12. - Tak lub nie

Na początek bardzo, ale to bardzo przepraszam, że musieliście tak długo czekać na nowy rozdział :c

W sumie to powód jest bardzo prosty - nie miałam pomysłu :C No ale jakoś to w końcu napisałam, i myślę, że aż tak źle nie jest ;)

No, w każdym razie, miłego czytania życzę ^^

~*~

„Nigdy nie odwracaj wzroku –

Czy to od koszmaru, czy prawdy.”

Kubo Tite (Bleach)

            Al siedział w salonie, czytając w ciszy nowo nabytą książkę. Dzisiaj został w domu na prośbę May – jej mama nie czuła się zbyt dobrze i dziewczyna bardzo się o nią martwiła. No a jako, że i Elric siłą rzeczy trochę się przejmował stanem zdrowia swojej „teściowej”, od razu się zgodził. Ed też nie powinien mieć większych pretensji do niego – teraz to on powinien spędzać czas z Winry. Chociaż… Jak zna tego głupka, pewnie nie zrobił nic specjalnego od tamtego czasu. A już jutro wracają do Amestris. A’propos tego, trochę się bał, że przez to złe samopoczucie pani Chang, May zdecyduje się zostać w kraju. To zniweczyłoby wszystkie jego plany… Chociaż ona i tak ma tę siłę – jeśli nie zgodzi się na jego propozycję, to wszystko automatycznie się posypie jak domek z kart. Bo Al nie mógł już zostawić własnego domu na tak długo. To, o co chciał poprosić May było strasznie samolubne i bardzo dobrze o tym wiedział; nie był aż tak uczynną osobą, za jaką go wszyscy brali. Nawet on potrafił być egoistyczny – tylko czy chęć bycia z ukochaną osobą to egoizm?

- Alphonse! – z zamyślenia wyrwał go ciepły kobiecy głos. Spojrzał już przytomnie na panią Chang. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że upuścił książkę na podłogę. – Wszystko w porządku? Jakiś nieobecny jesteś – kobieta spojrzała na niego troskliwie.

- Ach, nie – uśmiechnął się. – To nic.

- Ładnie to tak kłamać? – brunetka spojrzała na chłopaka, jak na małe dziecko, które właśnie nabroiło, po czym westchnęła. – Mnie możesz powiedzieć. Nikomu się nie wygadam.

- To naprawdę nic – Al dalej zaprzeczał. – Swoją drogą, nie powinna leżeć pani w łóżku? Jeśli zaraz tam pani nie wróci, dostanie mi się od May! – zażartował.

- Pójdę do pokoju, jeśli powiesz mi, co się stało – kobieta została przy swoim. – To jak będzie?

- Dobrze, rozumiem, wygrała pani – blondyn uniósł ręce na znak kapitulacji, wzdychając ciężko. Pchnął wózek do sypialni pani Chang, po czym pomógł jej ułożyć się na łóżku i przykrył kołdrą.

- Słucham – spojrzała na niego zaciekawiona.

- Ale nie powie pani nikomu? – chciał się upewnić.

- Nikomu.

- Nawet May?

- Nawet.

- No dobrze… To ten, tak jakby moim problemem jest May – wyznał. Kobieta patrzyła na niego zdziwiona. Znaczy, że on już jej nie… - Nie przestałem jej kochać – uśmiechnął się lekko, a pani Chang widocznie ulżyło. – Ma mnie pani za aż tak okropnego chłopaka?

- Nie, oczywiście, że nie. Ale wiem, że uczucia się zmieniają. Tym bardziej w tak młodym wieku – usprawiedliwiła się. – No ale mów dalej. Coś się stało? Pokłóciliście się?

- Też nie o to chodzi – pokręcił głową. – Problemem jest… a raczej będzie jej wybór. Bardzo bym chciał, żeby zamieszkała ze mną w Amestris – westchnął. – Ale wiem, że się nie zgodzi. Nie mówię, że byłoby jej tam źle, nie pozwoliłbym na to. Po prostu życie w obcym kraju nie jest łatwe i doskonale to rozumiem. Ja sam, mimo że naprawdę cieszę się, że jestem tu tyle czasu, tęsknię za moim domem, bratem, babcią i za wszystkimi znajomymi. Nie chcę zmuszać do tego May i… rany, nie powinienem tego pani w ogóle mówić – jęknął.

- Bardzo dobrze, że mi powiedziałeś – zaoponowała. – Teraz tym bardziej nie pozwolę May tu zostać!

- Przecież przed chwilą pani powiedziałem, że…! – nie dokończył, bo kobieta pogłaskała go po głowie z ciepłym wyrazem twarzy.

- Przestań zastanawiać się, co jest słuszne. Po prostu zrób to, co chcesz. Jestem pewna, że May pójdzie za tobą nieważne, co zdecydujesz. To ci nie wystarczy? – uśmiechnęła się do niego serdecznie.

- Nie – pokręcił głową. – Ja nie chcę, żeby May szła za mną, tylko koło mnie. Nie chcę podejmować za nią decyzji… A jednak chciałbym, żeby wyjechała do Amestris. Hipokryta ze mnie – zaśmiał się nerwowo.

- Jesteś zbyt dobry, kochany. Powinieneś czasem być większym samolubem – poradziła ze śmiechem kobieta.

- Postaram się – zażartował. – No ale dobrze, pani powinna odpoczywać, a nie słuchać moich rozważań – podniósł się z krzesła. – Proszę się jeszcze trochę przespać, a ja zrobię obiad – powiedział, wychodząc z pokoju, po czym zamknął drzwi.

            Kobieta westchnęła ciężko. I pomyśleć, że jej córce trafił się tak dobry chłopak… Miała nadzieję, że postąpi dobrze i nie będzie później niczego żałować.

- …Słyszałaś – powiedziała na głos. Wiedziała, że za oknem siedzi May, przysłuchiwała się całej rozmowie. Ona też chciała się poradzić mamy, bo nie wiedziała, co ma zrobić. – Dalej się zastanawiasz?

           May nie odpowiedziała. To była dla niej bardzo trudna decyzja. Nie chciała zostawiać mamy i siostry samych, a jednocześnie bardzo chciałaby pojechać z Alem. Zależało jej na nich wszystkich, nie chciała opuszczać żadnego z nich.

- On ci nie każe wybierać między nim a nami, kochanie – odezwała się pani Chang. – Ani ja, ani twoja siostra nie będziemy ci przecież miały niczego za złe! Nie kieruj się nami, a własnym sercem.

- Tak – mruknęła cicho, przytakując niepewnie głową. Chociaż to także niezbyt jej pomogło.

            To śmieszne. Wiedziała, że Al w końcu będzie chciał wrócić do Amestris i że pewnie poprosi ją, by pojechała razem z nim, a jednak nie przygotowała sobie na to żadnej odpowiedzi.

            Ed i Winry pakowali już wszystko, co mogli, żeby jutro spokojnie zdążyć na pociąg – bo odjeżdżali o piątej rano, co niezbyt przypadło do gustu nikomu. No ale z drugiej strony jakoś tak nie mieli ochoty czekać na kolejny tydzień, więc woleli nie narzekać.

- Ciekawe, czy Al już wszystko spakował? – zastanowiła się blondynka. – W końcu on tego ma najwięcej…

- Znając go, jest przygotowany od tygodnia – zaśmiał się Ed. 

- Poprosił May, żeby z nami pojechała, nie? – westchnęła. – Mam nadzieję, że się zgodzi…

- Z tego, co słyszałem, jej mama gorzej się ostatnio czuje. I przez to może jednak zostać – poinformował ją Elric. – Ale Al powiedział, że tak czy inaczej wraca z nami.

- Hm… - Winry skinęła niepewnie głową.

- Zresztą, nie przyjmuj się – poczochrał jej włosy. – Myślisz, że rozstaną się przez taką głupotę? Al może i jest miły, ale też w cholerę uparty, także wiesz… - zaśmiał się.

- Też prawda – uśmiechnęła się do niego. – Chciałabym zobaczyć już babcię~

- Ja się do tego jakoś nie kwapię… - Ed odwrócił wzrok. No przecież ona mu teraz spokoju do końca życia nie da! „Bo nareszcie załatwił sprawę po męsku”… - Dobra, nieważne. Idę się pożegnać z Lingiem, idziesz ze mną?

- Pewnie – skinęła głową, po czym razem wyszli z domu. Dziewczyna zamknęła drzwi na klucz, a kiedy odwróciła się do blondyna, zobaczyła, że podaje jej rękę. Równocześnie odwrócił głowę w bok, rumieniąc się słodko. Winry spojrzała na niego pytająco, choć bardzo dobrze wiedziała, o co mu chodzi.

- No dawaj tę rękę – burknął zawstydzony, na co dziewczyna zachichotała pod nosem, ale dłoń mu podała.

            May weszła do domu w raczej niezbyt wesołym nastroju. Za dosłownie parę sekund miała się zacząć jej powolna, męczeńska śmierć i to z wyboru. Pierwszy raz bała się Ala.

            Weszła do jego pokoju, pukając uprzednio. Od razu spojrzał na nią wesoło, ale ta odwróciła wzrok, wbijając go w podłogę. Elric od razu domyślił, co zaraz usłyszy od dziewczyny. Cóż, spodziewał się tego, ale jednak jakieś tam nadzieje miał, które May w tym właśnie momencie ostatecznie rozwiała.

- Przyszłam porozmawiać – odezwała się w końcu, dalej uparcie wpatrując się we wszystko poza nim. Uśmiechnął się lekko.

- Wiem – skinął głową. – Słucham.

            Brunetka znowu umilkła. Nie wiedziała, jak mu to powiedzieć, żeby zabrzmiało to jakoś łagodniej. Czuła się jakby z nim zrywała, a nie tylko oznajmiała mu, że nie może pojechać do Amestris.

            Nagle gwałtownie się odwróciła i już chciała wyjść z pokoju, kiedy Al stanowczo złapał ją za rękę i odwrócił ku sobie, jednocześnie zamykając drzwi.

- Powiedz to na głos – nakazał.

- Przecież wiesz, jaka jest moja odpowiedź – odparła, odwracając zaszklone oczy. Zbierało jej się na płacz.

- Ale jeśli nie powiesz mi tego wprost, nie przyjmę tego do wiadomości – patrzył na nią uporczywie, ale ona dalej nawet na niego nie zerknęła. W końcu puścił jej nadgarstek i ujął twarz dziewczyny obiema dłońmi. – Spójrz na mnie – powiedział delikatnie. – Przecież nie będę na ciebie zły.

- Ale ja będę tego żałowała! – jęknęła. – Będę żałowała, nie ważne, co wybiorę – dodała, uśmiechając się smutno.

- Powiedz to – nalegał Al.

- Nie – pokręciła głową, próbując odepchnąć go od siebie.

- Proszę cię – spojrzał na nią błagalnie. Nie dał się odsunąć.

- Nie! – krzyknęła. Wtedy blondyn znowu chwycił jej ręce, a następnie pocałował. May starała się go odepchnąć, ale był silniejszy. Nie dawał za wygraną. I dlatego też dziewczyna w końcu mu uległa.

- Uspokój się trochę – szepnął, kiedy już się od niej odsunął trochę. – Proszę cię, żebyś powiedziała tylko dwa słowa.

- Nie potrafię – wyznała łamiącym się głosem. – Po prostu nie potrafię.

- May! – dziewczyna uniosła wzrok, napotykając na jego ciepłe złote tęczówki.

- Nie jadę – szepnęła, opierając głowę o jego pierś. – Nie mogę jechać. Muszę zająć się mamą, Przepraszam – ramiona zaczęły się jej trząść przez płacz.

- Wiesz, że prawdopodobnie długo się nie spotkamy?

- Tak.

- Minie dużo czasu nim tu wrócę – oznajmił jej.

- Tak.

- Będę czekał aż przyjedziesz.

- Tak.

- Pewnie będę strasznie tęsknił – uśmiechnął się.

- Tak – znów skinęła głową.

- Mogę zapewnić sobie…eee… taką jakby trwałą umowę…? – zapytał. Dziewczyna spojrzała na niego pytająco, ocierając łzy. – W sumie to miałem zamiar to zrobić w Amestris, no ale dobra… - westchnął niezrozumiale dla May. Podszedł do jednej z szafek i wyjął z szuflady niewielkie, granatowe pudełko. Dziewczyna wytrzeszczyła na niego oczy. – Tego… w takiej chwili powinienem uklęknąć, nie? – podrapał się nerwowo w tył głowy.

- Co ty… Wstawaj! – mimo protestów brunetki, nie podniósł się z podłogi. Zamiast tego otworzył pudełko i pokazał jej ładny pierścionek z niewielkim diamencikiem. – Żartujesz, tak?

- Nie, ani trochę – odparł jak najbardziej poważnie. – Wyjdziesz za mnie?

- Co jest, dzisiaj jakiś dzień trudnych wyborów, czy co? – zażartowała, na co Al uśmiechnął się do niej wesoło.

- To naprawdę aż tak trudny wybór? – zmarszczył brwi. – Powiedz: tak – dodał. - …lub nie – te dwa ostatnie słowa wypowiedział bardzo, ale to bardzo cicho. No przecież nie pozwoli jej się nie zgodzić. Wystarczy mu złych wiadomości na dzisiaj.

- Tak – powiedziała w końcu, a w odpowiedzi chłopak wsunął pierścionek na jej serdeczny palec. – Nie wierzę, że naprawdę to zrobiłeś.

- No muszę mieć jakąś gwarancję, że mi nie zwiejesz z jakimś bogatym księciem – zażartował, podnosząc się z podłogi.

- Bardzo śmieszne – burknęła. – Masz mnie za taką kobietę?

- Niee… No oczywiście, że nie – odparł, rozbawiony, po czym znowu ją pocałował, co tym razem momentalnie odwzajemniła.

            Pociąg właśnie nadjechał. Wszyscy zaczęli się już żegnać, Winry i May się prawie popłakały, kiedy zaczęły się przytulać. Ed jakoś niespecjalnie się cieszył na obejmowanie tej mikruski, ale jakoś to zrobił i nie był tak źle – to musiał przyznać. Natomiast Al… Al miał w sumie dobry humor. No w końcu May została jego narzeczoną, narzekać nie mógł…

- Pa – przytulił ją, po czym razem z bratem i przyjaciółką weszli do środka. Niedługo potem pociąg odjechał.

~*~

Tak, Al się oświadczył xD

Mam nadzieję, że spodobał się Wam rozdział z tak dużą ilością AlxMay, teraz przez jakiś czas będzie ich baaardzo mało, niestety albo stety - jak kto woli xd 

No to do przyszłego tygodnia~! :3